Mijn hoofd staat nooit stil. Vooral met ADHD is overdenken bijna een tweede natuur. In deze blog deel ik hoe dat voelt, wat het met me doet en waarom het soms zowel een kracht als een valkuil is.
Als ADHD’er ben ik altijd een overdenker geweest. Ik denk overal te veel over na. Wanneer ik feedback krijg of een moeilijk gesprek moet voeren, bereid ik dat gesprek van tevoren volledig in mijn hoofd voor. Zo probeer ik te voorkomen dat ik iemand kwets of met mijn woorden vastloop.
Mensen in mijn omgeving zeggen vaak dat ik er te veel over nadenk en eerlijk gezegd hebben ze daar niet helemaal ongelijk in. Want hoe vaak ik het ook probeer, gesprekken verlopen bijna nooit zoals ik ze in mijn hoofd had bedacht.
Toch ben ik gewend geraakt aan het gevoel van gekwetst worden. Het is een patroon waarin ik steeds weer terugval, en ik weet nog niet precies hoe ik daar beter mee om kan leren gaan. Natuurlijk gebeuren er in het leven altijd dingen die niet leuk zijn, maar de echte kracht ligt in leren hoe je ermee omgaat.
De postieve kant van mijn overdenk is dat ik vaak, op zoek naar meerdere invalshoeken. Ik wil voorkomen dat mensen maar één richting op hoeven te gaan. Ik ben empathisch en hoogsensitief voor wat er in mijn omgeving gebeurt en voor hoe anderen zich voelen. Dat heeft absoluut positieve kanten: ik kan iemands energie en stemming goed aanvoelen. Maar het kan ook veel energie kosten, vooral op momenten dat ik zelf weinig energie heb of niet goed weet hoe ik met negatieve emoties moet omgaan.
Als jij jezelf hierin herkent, weet dan dat je niet de enige bent. Overdenken is vaak geen teken van zwakte, maar van betrokkenheid. Het laat zien dat je om anderen en om situaties geeft. De uitdaging ligt niet in het stoppen met denken, maar in het leren voelen dat dingen ook goed mogen zijn zoals ze zijn.
Maak jouw eigen website met JouwWeb